«لَولاکَ لِما خَلَقتُ الاَفلاک»
ای پرچم توببام افلاک
ای تکیة توبه تخت «لولاک»
روح توکه بیکرانه دریاست
عالم همه پیش توست خاشاک
رویت چوبدیدماه زیبا
ازرشک توکرد سینه راچاک
خوی تو بُود نکوترازخوب
قلب تو بود زهربدی پاک
هنگام سخن وزین ومحکم
دروقت عمل،دلیروچالاک
درصحبت دوستان ، ملایم
بادشمن خویش سخت وبی باک
اثنا عشرند ، شهدانگور
«زهرا» وتوساق وریشه تاک
دل جام و ، محبت شما می
زین می ، که تواندآخرامساک
شدمایة آبروی انسان
جسمت چوپدیدآمدازخاک
جبریل صلا زند که«صلّوا»
آردبه توازبهشت پوشاک
فرمود خداچوآفریدت
«لَولاکَ لِما خَلَقتُ الاَفلاک»
مدح تو(حسان)چگونه گوید
چون شأن توهست فوق ادراک
×××××
شعرازحسان